Leczenie jodem radioaktywnym stosuje się w chorobach tarczycy związanych z nadczynnością gruczołu. Jest to alternatywa dla leczenia operacyjnego, dzięki czemu interesuje się nią coraz większa liczba pacjentów ze schorzeniami tarczycy. Kto może skorzystać z leczenia jodem radioaktywnym? Jakie są jego efekty?
Leczenie izotopem jodu – skuteczna i kontrowersyjna metoda
Ze względu na to, że w leczeniu jodem stosuje się radioaktywne izotopy, wiele osób obawia się tej metody. Pacjenci boją się, że radioaktywny pierwiastek wywoła nowotwór lub zagrozi ich życiu. W rzeczywistości jod jest podawany chorym pod ścisłą kontrolą lekarską, dzięki czemu ryzyko wystąpienia powikłań jest zminimalizowane.
Wskazaniem do zastosowania leczenia izotopem jodu 131 jest choroba Gravesa Basedowa, gruczolak toksyczny i pojawienie się woli guzowatych. Ponadto jod radioaktywny stosuje się w leczeniu chorób, w których pojawia się wole uciskające na tchawicę. Radioaktywny jod stosuje się, gdy leczenie farmakologiczne daje niewielkie efekty lub gdy efekty w ogóle się nie pojawiają – nigdy nie jest to pierwsza metoda leczenia stosowana u danego pacjenta. Jeżeli pacjent obawia się narkozy lub występują przeciwwskazania do jej podania, połknięcie kapsułki z izotopem jodu jest najlepszym rozwiązaniem, jakie mogą zaproponować lekarze endokrynolodzy.
Działanie radioaktywnego jodu
Jod 131 gromadzi się w guzkach tarczycowych oraz w miąższu, a następnie usuwa komórki produkujące nadmierną ilość hormonów. Ze względu na to, że leczenie radioaktywnym izotopem może doprowadzić do niedoczynności tarczycy, pacjenci są narażeni na przyjmowanie leków uzupełniających niedobór hormonów do końca życia. Choć jest to uciążliwe dla chorych, lekarze uznają wystąpienie niedoczynności tarczycy za pożądany efekt kuracji. Obecnie coraz rzadziej dochodzi do wystąpienia niedoczynności gruczołu, gdyż lekarze lepiej radzą sobie z dostosowaniem dawki izotopu do potrzeb danego pacjenta.
Zdjęcie – Anastasia Gepp z Pixabay
